veertig dagen

Dat je dapper en vastberaden op weg mag gaan!

Lous en Nicole

zondag OCULI

De tweede zondag van de veertigdagentijd wordt zondag OCULI genoemd.

De naam van deze zondag is ontleend aan Psalm 25 vs 15:”..ik houd mijn oog gericht op de Heer”.

Zien. Dat begint bij God. Hij is er mee begonnen!

Het is in het verhaal  over de roeping van Mozes, uit het boek Exodus.

Als Mozes de brandende braamstruik nadert, roept God hem toe: “Gezien, gezien heb ik de ellende van mijn volk dat in Egypte is”. Het staat er twee keer. Hier spreekt een God die tot in de diepte mensen ziet. Niet de god waar mensen vroeger van dachten dat zijn ogen ons volgen in alles wat we denken en doen. Er ontbreekt iets in dat vreemde godsbeeld van het al-ziend oog en dat is ontferming: met zulke ogen ziet God ons! In het Exodusverhaal zoomt God in op één mens: Mozes en Hij verbindt zich aan één volk: Israël. Daar begint het allemaal mee. Met het vertrouwen dat God mensen met ontferming ziet. Dat betekent dat God zich door mensen in alle liefde laat raken. Gezien, gezien heb ik. Dat betekent dat het geheim van ons zien niet bij onszelf begint, maar bij God. En dat ons dat steeds opnieuw gegeven moet worden. Zien en zien is twee. 

ds. Paulien Couvée

ZONDAG OCULI

Psalm 27 Veilig

Soms overspoelt het mij, dat warme

gevoel van veiligheid en licht

Dat heel Uw wezen mij omringt

Ik voortga voor Uw aangezicht.

Dan wil ik U zien en U aanbidden

mij plaatsen voor Uw eeuwig Huis

Maar U, U bent zo groot en heilig,

U willen zien is een abuis.

Ik zou Uw aanschijn niet verdragen

Uw Heiligheid is mij te hoog

Maar toont U mij, gelijk bij Mozes

Uw goedheid voor mijn vragend oog.

Dan dekt U met Uw Hand mijn ogen

in duisternis gaat U voorbij.

Om dan in Christus ’t al te verhogen:

Uw goedheid, in Hem, toont U mij.

In Hem sta ik dicht bij U Vader

In Zijn gena , zie ik U aan.

Veilig beschermd en vol vertrouwen

Is dan mijn wankelend bestaan.

Jenny en Jacob Polderdijk

DE VERHEERLIJKING OP DE BERG

Het aardige van het wereldberoemde schilderij van Rafaël (Urbino, 6 april 1483 – Rome, 6 april 1520) is dat deze schilder duidelijk maakt waarom dit bijbelverhaal zo belangrijk is. Als je niet beter zou weten, dan zou je denken dat dit een schilderij van de Hemelvaart is. Jezus staat niet meer met beide voeten op de grond. Hij is losgekomen van de aarde. Hetzelfde geldt van de twee mannen die hem vergezellen, Mozes en Elia. Zegenend steekt Jezus zijn handen omhoog. En dan ziet je dat het niet om de Hemelvaart kan gaan, want Jezus handen zijn maagdelijk blank. Ze zijn nog niet doorboord door de spijkers van het kruis. We zijn nog niet op de Olijfberg, de berg van de Hemelvaart, maar nog maar op de Tabor, de berg van de verheerlijking. Of om het deftig te zeggen: de berg van de Transfiguratie. Het is een deftig woord, maar het is ook een duidelijk woord. Het gaat om de ‘figuur’, het wezen van Jezus Christus. Op de berg van de verheerlijking wordt duidelijk wie Jezus Christus werkelijk is.

Natuurlijk geeft dit verhaal in onze tijd aanstoot. Wij, mensen van de 21e eeuw, willen nog wel erkennen dat Jezus van Nazareth een bijzonder leraar of wijsgeer is geweest. Maar hij moet wel elke aanspraak op iets goddelijks prijsgeven. Hij was een mens zoals wij.

Voor de Renaissanceman Rafaël zou deze benadering veel te plat zijn. Je moet wel uit het platte land, uit Nederland komen, om zoiets platvloers te bedenken. Bij Rafaël staat Jezus niet meer met beide benen op de grond. In ons spraakgebruik is dat geen compliment. Wie niet meer met beide benen op de grond staat, die heeft iets zweverigs. En dat is precies wat Rafaël bedoelt. Het is precies wat hij laat zien.

 Wie tegenover dat schilderij staat, ziet dat Rafaël een allerminst zweverig schilder was. Hij kende zijn Bijbel heel goed. Juist met het oog op de afloop van het aardse leven van Jezus is het van wezenlijk belang om te weten wie hij ten diepste is. Hij is de Heer die van deze aarde opstijgt om naar de hemel te gaan. Maar niet alleen hij doet dat: wij mensen mogen hem volgen. Zoals op het schilderij Mozes en Elia.

Ab van de Vrie  (uit: Kerk en kunst-materiaal voor het kerkelijk jaar)

Zondag reminscere

Klik op "zondag reminiscere" hierboven om naar de website te gaan. Daar kan het filmpje worden afgespeeld

Reminiscere (gedenk) 

Dat is de naam die zondag 24 februari heeft in de liturgische traditie.

Gedenken doe je met woorden, in stilte óf met muziek.

Muziek roept een sfeer op, een herinnering.

Muziek verbindt: met je gevoel, met een persoon.

Arvo Pärt componeerde “Cantus in memory of Benjamin Britten”.

Luister, wees stil en zoek verbinding…

Cocky Klaver